Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naarroelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Onmogelijke liefde is de ware liefde
van een vrouw die gedwongen werd afscheid te nemen
In december hebben we elkaar ontmoet. Op internet weliswaar. Leuk kletsen konden we, we begrepen elkaar. Allebei relatieproblemen en we vonden veel herkenning. Na het MSN gingen we ook mailen.
Gezellige mailtjes met al gauw een diepere boodschap, werden we verliefd?
In danuari ging mijn relatie uit. Ik wilde je graag ontmoeten.
Zenuwachtig reed ik naar onze afgesproken plek. Ik stapte uit en daar kwam je aanlopen. Het voelde alsof ik je al zo goed kende maar toch was het ook onwennig. Na een wandeling en veel praten kwam onze eerste zoen. Met verzet en een dubbel gevoel bij mij want jij was nog getrouwd.
Met kriebels in mijn buik reed in aan het eind van de middag weer naar huis. Bellend. Jij vertelde dat je wel zo om wilde keren.
Mijn verbroken relatie kreeg toch nog een kans. Maar jou vergeten kon ik niet.
We bleven bellen en smsen en ik kon gewoon niet met je stoppen. In maart hebben we afgesproken in een appartement. Een heerlijke avond en nacht samen doorgebracht.
Wat had ik gedaan, ik was vreemd gegaan en nog wel met een getrouwde man!
Maar tevens was het ook zo fijn en vertrouwd. Zoals ik die nacht in jouw armen heb gelegen met mijn hoofd op jouw borst, dat voelde zo bijzonder. Mijn relatie is alsnog beëindigd en in jou vond ik mijn troost. Ik was al diep verliefd op je.
Lang heb ik geworsteld met alle moeilijkheden. Het feit dat jij een stuk ouder bent, nog getrouwd was en kinderen hebt. In een lange brief vol liefde en verdriet heb ik het met je uitgemaakt. Verscheurd waren we allebei. Tranen vloeiden, angst greep ons naar de keel; onze harten waren gebroken.
En lang hielden we het ook niet vol. We belden en smsten nog en op een mooie zonnige dag zijn we samen naar het strand gegaan. Met het voornemen om niet met je te vrijen ging ik er naar toe. Maar wat doe je dan tegen die enorme aantrekkingskracht die er is? Het ongelooflijke gevoel dat ik zo veel van je hield. Ik ging overstag. We gingen door. Ik wilde je niet kwijt en jij mij niet. Je vertelde me dat ik nog iets belangrijks niet wist. Je was nog ouder als je me had verteld.
Ik was geschokt. Ik was net gewend aan het feit dat je ouder was en daar kwamen nog een paar jaar bij op. Dit kon ik niet verwerken. Het kón gewoon niet. En je vertelde me dat je thuis wel ongelukkig was maar niet ongelukkig genoeg om er weg te gaan. Wilde ik nog steeds het vijfde wiel aan de wagen zijn? Was ik niet meer waard? Weer afstand, weer tranen waren het gevolg van een nieuwe breuk.
Zouden we alleen minaar en minnares kunnen zijn? Zonder diepe gevoelens?
We hebben het geprobeerd, maar het werkte niet. Ik hield teveel van je. Jij ging op vakantie. Ik had een date met een leuke jonge man. Het klikte en onze eerste date kreeg een vervolg. Jij vond het niet leuk maar accepteerde het wel. Voor mij was het afleiding, een poging om los te komen van jou. Dit duurde een week of 5. Ik hield mezelf en iedereen voor de gek. Waarom had ik het over hem, lag ik bij hem in bed terwijl mijn hart bij jou was? Ik ben met hem gestopt, terwijl ik diezelfde dag me voorgenomen had definitief met jou te stoppen en hem een eerlijke kans te geven. Maar iets zei me dat ik het verkeerd deed en het om moest draaien. Ik heb hem gesmst en jou gevraagd om niet mijn sleutels terug te geven.
Je wilde me niet kwijt
Terwijl dit allemaal gebeurde gebeurde er bij jou thuis weinig. Inmiddels vertelde je steeds meer over je huwelijk waarin je niet gelukkig bent en de dingen die je al jaren mist. Je hebt geen slecht woord over haar gesproken, want ze is een lieve vrouw en een goede moeder. Alleen is er geen leven meer in jullie relatie, je hield niet meer op de manier van haar waarop je van mij was gaan houden.
Ik had je in laten zien dat je gelukkig kon worden. Je ging nadenken over een eigen plek, over scheiden van haar. Niet voor mij, maar voor jezelf. Om voor jezelf gelukkig te worden maar niet scheiden vanwege mij. Ik was zo ver dat ik alles accepteerde.
Ons leeftijdsverschil merkte ik nooit als we samen waren. Over de toekomst hadden we goed gepraat en heb ik veel nagedacht. Kinderen wilde jij ook nog wel met mij. Jouw kinderen zouden het best met me kunnen gaan vinden. Alles moest rustig en op een goede manier. Je ging bezig met een eigen plek. Weg uit huis. Nadenken en op jezelf zijn. Ik had mijn omgeving al over je verteld. Mijn vriendinnen waren blij voor me en zagen me stralen. Ze waren ervan overtuigd dat als wij zo gek op elkaar waren we ervoor moesten gaan.
Toen mijn ouders er lucht van kregen begon het grote verdriet. Die konden het niet accepteren. Wat deed hun dochter. Ze had een relatie met een getrouwde man en maakte zoveel levens kapot!
Ik kreeg ze niet aan het verstand dat je huwelijk al jaren niet goed was en ik slechts een symptoom was waardoor je wilde scheiden en niet de oorzaak. En jij was slecht. Je was te oud, nog getrouwd, een profiteur en een egoist. Ik stortte mezelf in de afgrond en jij zou me absoluut niet gelukkig maken. Toen ook andere mensen zich ermee gingen bemoeien en samen gingen spannen met mijn familie, werden we in het nauw gedreven. Ik zou moeten kiezen tussen jou en mijn familie. Jij zou van alles kwijt raken. Hoe moesten we ons hier doorheen slaan?
Waarom begreep niemand hoeveel wij van elkaar hielden? Ze wilden ons uit elkaar drijven. En dat wij verdriet hadden en kapot gingen maakte niet uit. Ik heb zo hard geprobeerd hen ervan te overtuigen dat ik zoveel van je hield en echt graag gelukkig met je wilde worden. Ik heb ze gevraagd om een kans, meer niet. Zelfs dat bleek te veel. We hebben samen zoveel gehuild en gepraat en konden niet meer onbezorgd gelukkig zijn. Het echte genieten was weg.
Altijd maar zorgen, wat als dit en wat als dat.? Schuldgevoelens gingen opspelen.
Na een zware avond waarop ik werd overvallen door een verhaal met nieuwe, vervelende informatie heb ik op je voicemail ingesproken dat je thuis nog maar moest redden wat er te redden viel. Ik zou gaan, je loslaten ook al hield ik zielsveel van je.
Tien minuten later stond jij huilend op mijn voicemail met de boodschap dat je van me hield. Genoeg om me te laten gaan als ik het allemaal niet meer aankon. De nacht was vreselijk en de ochtend nog erger. Ik kon niet stoppen met huilen. Was dit het dan? Zo gevochten en alsnog verloren? Naakt zakte ik in elkaar op de koude douchevloer.
Een uur heb ik er gezeten met jou aan de telefoon. Je zei me dat we niet NU hoefden te beslissen. We moesten rust hebben en nadenken. De emoties en druk van buitenaf zorgden ervoor dat we niet helder konden denken en dus geen overwogen beslissingen namen. Dit leek mij ook een goed idee. Ik heb mezelf overeind gesleept onder een hete douche en ben daarna gaan werken. Ik heb de hele dag nergens anders aan gedacht. En jij had thuis alles verteld. Dat je mij had ontmoet, wat wij hadden, wat je voor me voelde.
Ze was verdrietig, maar begreep het wel. Zij wist ook waar het mis was gegaan en veroordeelde mij niet. Ze heeft jouw verdriet om mij gezien en zag jou steeds verder op afstand staan. Je ging op de logeerkamer slapen en alle contact was nog zakelijk en praktisch. Door mijn emotionele voicemailbericht heb jij gezegd het nog met haar te proberen. Ze vestigde haar hoop erop en deed er alles voor.
Diezelfde week nog heb je die belofte terug gedraaid omdat ook jij dingen hebt geroepen terwijl je heen en weer geslingerd werd door emoties en angst. Het drong tot haar door. Je mocht nog afscheid van me nemen als je wilde, maar dat deed je niet. Je wilde me niet kwijt.
We waren inmiddels wel terug bij af. Ik had alweer zoveel ingeleverd. Ik wachtte weer op je telefoontjes als je kon bellen, we sliepen niet meer samen, we kwamen niet meer samen in het openbaar omdat mensen ons in de gaten hielden. Ik voelde me weer de minnares die niet op nummer1 stond.
We leefden binnen en hadden elke keer weer een paar uren en geen dagen meer. Ik had zoveel overwonnen. Angsten, moeilijkheden en ik loog niet meer. Alles was open en eerlijk en iedereen wist ervan. En nu? Iedereen was tegen ons. Wat moesten we? Ik heb een brief geschreven aan mijn ouders. Een lieve oprechte en respectvolle brief. Niet ingaand op de situatie maar meer ingaand op het maken van eigen keuzes en het recht om fouten te maken.
Vakantie
Het complot ging ondertussen gewoon door.
Mensen bleven elkaar opstoken en leugens werden er verteld over jou. Maar ik hield zoveel van je. Dan maar doorbijten en de consequenties voor lief nemen, ook al zouden ze gepaard gaan met heel pijn en verdriet. We zagen een toekomst samen en hadden zoveel dromen die we waar wilden maken. Vlak voor mijn vakantie escaleerde het bij jou thuis. Je werd gedwongen te kiezen: ophoepelen of het uit maken met mij.
Je bent gegaan en koos op dat moment echt 200 procent voor mij. Ik was blij, gelukkig maar ook wel bang. Wat zou er nu allemaal komen?
Je hebt vier nachten bij mij geslapen. Ze stuurde je smsjes. Ze was boos en je kansen waren verkeken. Jij was opgelucht want als ze voor je zou blijven vechten werd het er niet makkelijker op voor jou. Ik ging op vakantie. Het was een beetje onze deadline. Na de vakantie zouden we alles openbaar doen en tegen de rest vechten en ze laten zien dat wij met elkaar door wilden. Dat wij echt gelukkig waren samen. Maar het liep anders.
Halverwege mijn vakantie smste jij dat het roddelcircuit weer op gang was. Ze lieten dit keer niks van je heel. Je was volgens hen egoïstisch op elk vlak en onbelangrijk dingen werden er bij gehaald. Ik maakte me zoveel zorgen. Ik was nooit alleen, wilde huilden maar kon het niet. Ik wilde niet meer naar huis! Ik miste jou heel erg en dacht elke seconde aan je, maar was zo bang voor de sores die me thuis te wachten zou staan. En ik was zo boos en verdrietig: zo mochten ze niet met jou omgaan!
De dag na mijn thuiskomst zag ik je 's avonds. Allebei hadden we al een naar voorgevoel. We waren wel blij maar niet zoals anders. En het onvermijdelijke gesprek over alle toestanden tijdens mijn vakantie kwam. Je had zo'n zware rotweek gehad. Alles over je heen gehad, het helemaal alleen moeten doen. Je voelde je ook een egoïst door alles wat er was gezegd. Maar ik dan? Telde nog wat ik wilde? Ik hield ook van jou, begrepen ze het dan niet dat ik met jou wil zijn en dat dat is wat me gelukkig maakt?
Mijn vader heeft zulke nare dingen gezegd over niet samen zijn met kerst, jou nooit accepteren. Dat deed mij zoveel pijn en ook jij kon hiermee niet overweg. We hebben na een lange slapeloze nacht, oneindig veel tranen en veel praten besloten het uit te maken. Elkaar loslaten uit liefde. Zonder twijfel aan elkaar en aan onze liefde want onze onmogelijke liefde was wel ware liefde!
Veel knuffels, nog een keer vrijen, in je ogen kijken, samen huilen.
Jij ging de deur uit, nam je spullen mee. Huilend zei je nog dat je van me hield. Ik stortte in. Stond rillend van de kou en angst voor het raam naar je te kijken. We gebaarden dat we van elkaar houden. Ik kroop weer in bed. Alleen, bang, verscheurd van de pijn. Ik wilde niks meer, wat moest ik nog?
We smsten en belden nog. Allebei verscheurd en steeds weer huilend vertelden we dat we nu al spijt hadden. 's Avonds zat je alweer bij me op de bank. Weer gezellig, als van ouds. Maar je ging ook weer naar huis, op tijd. Het is al niet meer zoals het was. Ik mis je nu alweer. Je hebt plannen, wilt dat het alsnog goed komt. Maar kan het nog. De tijd zal het leren.
Ik weet wel dat als alle problemen er niet waren jij en ik samen een match van de eeuw waren. We waren zo sterk verbonden. Echte liefde, soulmates. Ik zal dit nooit weer vinden.
Ik zal je nooit vergeten en ik koester onze mooie tijd samen. Ik hou van je, ja voor altijd.
Ik hoop dat je je geluk zult vinden, want dat verdien je. Je bent een bijzondere man en ik had graag vele mooie jaren met je willen hebben.
Dag mijn allerliefste.
Een kus van je onmogelijke maar ware liefde.
Loes
